Het Rampjaar 1672

Lodewijk XIV viel in 1672 Nederland binnen om met een verpletterend succes op het slagveld een glorieuze reputatie te vestigen. Wat begon als een rampjaar voor Nederland draaide echter al gauw uit op een débâcle voor de Franse koning, die uiteindelijk met lege handen achterbleef.

Hoe kan het dan dat na het Rampjaar de Franse hofcultuur steeds meer de toon aangaf, met muziek en dans die bij uitstek bedoeld was om de glorieuze reputatie van onze vijand, en eigenlijk die van heel Europa, te verheerlijken?

Op die vraag proberen Geert Mak en Concerto d' Amsterdam een antwoord te vinden. Je hoort verhalen en muziek uit de Republiek van vóor het Rampjaar (Sweelinck’s ‘Mein junges Leben hat ein End’) en uit de jaren erna, waar in Amsterdam nog tijdens de guerre d’Hollande Lully’s opera ‘Isis’, bekend uit de film ‘Le Roi Danse’, en regelrechte propaganda voor onze vijand, werd opgevoerd.

Maar er was ook andere, vreedzamer muziek, zoals de ‘Harmonia Parnassia’ van Hagenaar Carel Hacquart. En waar de Fransen een bloedige overwinning op onze Willem III bij Steenkerke vierden met Charpentiers ‘te Deum’ componeerde Henry Purcell een liefelijke ode - ‘Come ye Sons of Art’ - voor de verjaardag van Willem’s echtgenote, Queen Mary.