Sneak peek seizoen 2022/2023

Pieter van de Waterbeemd schreef het libretto en componist Bob Zimmerman de muziek. Maduro is een samenwerking van Amare, het Residentie Orkest, De Dutch Don't Dance Division i.s.m. Kwekers in de kunst en Rabarber. Bij Maduro zijn meer dan 100 zangers uit Den Haag en omstreken betrokken, naast professionele musici en solisten.  

Het verhaal

George Maduro

George Maduro (1916- 1945) werd geboren op Curaçao in een zeer rijke familie van Sefardisch-Joodse afkomst. Tijdens zijn studie rechten in Leiden wordt hij verliefd op Hedda, een jeugdvriendin, die afkomstig is uit een protestantse familie. Hun liefde kan wegens de verschillende religieuze achtergronden, niet rekenen op de goedkeuring van hun beider families en staat zwaar onder druk. Maar ze zetten door. Dan begint de oorlog.

In die eerste oorlogsdagen, boekt de optimistische en gedreven George een belangrijke overwinning, waarvoor hij later postuum de militaire Willemsorde zal ontvangen. Na de capitulatie, sluit hij zich aan bij het studentenverzet. Hij wordt opgepakt en gevangen gezet in de beruchte Haagse gevangenis: het ‘Oranjehotel’. Hij komt vrij en probeert het land uit te vluchten, maar in deze allesvernietigende oorlog is een goede afloop absoluut geen gegeven.

Madurodam

Bep Boon van der Starp vat na de oorlog het plan op om een miniatuurstad te bouwen, waarin beroemde gebouwen en projecten uit Nederland te zien zullen zijn. Van de entree wil zij studenten die aan tbc lijden ondersteunen, zodat ze tóch kunnen studeren. Ze overwint op geheel eigen wijze de vele problemen en moet in haar eentje vaak opboksen tegen sceptische mannen, die niet gewend zijn aan een ondernemende vrouw. Haar motto: ‘Waar een wil is, is een Bep’. Wanneer het plan door gebrek aan geld toch dreigt te mislukken, verschijnen de ouders van George Maduro op het toneel. Zij zoeken een monument voor hun zoon. En zo komen beide verhalen bij elkaar.

Achtergrond

Na Harde Handen, De Vloek op Scheveningen, Scheveningse Kuren en Vrouw Houtebeen presenteren Amare, het Residentie Orkest en De Dutch Don't Dance Division in samenwerking met Kwekers in de kunst en Rabarber de opera: Maduro.
Maduro kan gerealiseerd worden dankzij de enthousiaste samenwerking met Madurodam. Oorspronkelijk was de opera gepland voor 2019 als onderdeel van de viering van 75 jaar vrijheid.

Het leven is een cirkel: het begin is het einde en het einde is een nieuw begin. De avond opent met Wagners lichte en hoopvolle Siegfied Idyll; een persoonlijk verjaardagscadeau aan zijn vrouw die tijdens de geboorte van hun zoon een vogel hoorde zingen. Het orkest sluit af met de sombere, overpeinzende Metamorphosen van Strauss. Hierin horen we hoop, bloei, reflectie en het einde van de reis van het leven. Tussendoor vieren we het bestaan, kijken we terug en vooruit.

Tussen de iconische werken van Wagner en Strauss door flankeert een bijzonder en nieuw celloconcert van Joël Bons dat feestelijk het leven eert. Bons schreef het celloconcert speciaal voor het Residentie Orkest en voor soliste Lidy Blijdorp. Daarnaast begroet het orkest de Haagse sopraan Klaartje van Veldhoven die speciaal voor deze gelegenheid het stuk Miroir de Peine van Hendrik Andriessen ten gehore brengt. Het lijdensverhaal van Jezus, door de ogen van zijn moeder.

De avond wordt gedirigeerd door cellist Leonard Elschenbroich, die ook vanuit zijn expertise het iconische strijkstuk van Strauss leidt.  

In de intieme huiskamersfeer van Studio Amare laat Mike Boddé het publiek één avond dichtbij komen met heerlijke liedjes, vrolijke conferences en verhalen. Deze locatie is niet toevallig gekozen. Het is een plek waar er gelachen mag worden, waar kwetsbaarheid getoond wordt, en waar niemand opgeeft. Dat is Boddé ten voeten uit.

De voormalig cabaretier is meer dan veelzijdig. Boddé schrijft, zingt, componeert en is daarnaast jazzpianist. Zijn werk is persoonlijk, kwetsbaar en bovenal eigen. Hij weet zijn originele kijk op muziek als geen ander met humor en liefde over te brengen. Regelmatig voegt hij een humoristische pop-twist toe; zoals hij ook regelmatig laat horen bij Podium Witteman. Daarin wijst Boddé zijn publiek als muzikale goeroe op de verfijning én op de kwinkslagen van klassieke stukken.

Deze veelzijdige avond belooft minstens zo eigenwijs en bijzonder te worden. Boddé presenteert zijn zelfgeschreven liedjes met arrangementen van Max Knigge.

Polarity
Met Polarity bindt Hopkins naar eigen zeggen twee tegenovergestelde elementen in zijn muziek samen: hardheid en breekbaarheid. Hij legt uit: "door tussen het ‘harde’ en het ‘fragiele’ in te bewegen, creëren we hopelijk enkele diepgaande momenten van stilte." Optreden voor een zittend publiek vormt een fascinerende uitdaging voor zowel muzikant als toeschouwer. "Ik zou kunnen zeggen dat de stilte, de meditatieve kant van mijn muziek, het dichts bij mijn natuurlijke aard ligt.”  

Tijdens het concert zal Hopkins zelf regelmatig de vleugel bespelen. Op het podium wordt hij vergezeld door een klein ensemble aan bevriende topmuzikanten, bestaande uit de veelgeprezen producer en gitarist Leo Abrahams, violiste en arrangeur Emma Smith en celliste Daisy Vatalaro.

Rewire
Polarity zou eigenlijk te zien zijn geweest op 11 november 2020, maar de gehele tournee is wegens de geldende coronamaatregelen verplaatst naar volgend jaar. Eerder gekochte kaarten voor dit concert (met uitzondering van Rewire Festival plus-tickets) zijn geldig voor de nieuwe datum. Aanvullende informatie over de kaartverkoop wordt via de Rewire website bekend gemaakt.

Het concert wordt op de volgende zondag tussen 08.00-09.00 en 20.00-21.00 uitgezonden op Radio West.

Een nieuw seizoen en een nieuwe artist in residence. Met trots presenteert het Residentie Orkest pianiste Yeol Eum Son die tijdens het traditionele Prinsjesdagconcert van het Residentie Orkest een klassieker van Ravel ten gehore brengt. Veelzijdig, gracieus, jong en tijdloos. Son belooft het seizoen op prachtige wijze te openen. Ravels Pianoconcert in G laat duidelijk een Amerikaanse invloed horen vol jazz en dynamiek. Een gevarieerde en verrassende compositie die de pianist uitdaagt in virtuositeit, maar ook in het vinden van klank en touché. In Den Haag ontmoet Son chef-dirigent Anja Bihlmaier. Vervolgens blijven soliste en orkest voor het tweede stuk ook nog bij Ravel, ditmaal als orkestrator van Modest Moesorgski’s Schilderijententoonstelling. Een monumentaal en beeldend stuk, dat even eigen is als Son's als nieuwe artist in residence.

Met de maan heeft Beethovens ‘Mondscheinsonate’ niks te maken, die misleidende bijnaam kreeg het stuk pas na de dood van de componist. Maar dat doet niks af aan de grote originaliteit van de sonate. Beethoven noemde het zelf een ‘sonata quasi una fantasia’, bijna een ‘fantasie’ dus. Het is sowieso een van zijn meest geliefde en suggestieve composities.

Rachmaninov begon te schrijven aan zijn Tweede pianosonate toen hij in 1913 met zijn gezin in Rome verbleef. Hij spiegelde zich daarbij aan de Tweede pianosonate van zijn grote voorbeeld Chopin, die er volgens Rachmaninov in was geslaagd om ‘alles te zeggen in negentien minuten.’ Naast deze twee monumentale sonates speelt Gavrylyuk een selectie van kortere pianoparels van Chopin, Liszt en Debussy.

Tar and Feathers

Een van de eerste inspiratiebronnen van de choreograaf voor Tar and Feathers (2006) was het middeleeuwse strafritueel waarbij iemand overgoten werd door zwarte teer en bedekt met veren. Voor Kylián vormt het zwarte, kleverige teer, gebonden door de zwaartekracht, met als tegenpool de delicate veren die geassocieerd worden met lichtheid en verhevenheid, een metafoor voor de 'ondraaglijke lichtheid' en het 'ondraaglijke gewicht' van ons menselijk bestaan. Aan een vleugel die op metershoge poten staat improviseert pianist Tomoko Mukaiyama rond Mozarts Pianoconcert Nr. 9. Tegen deze prachtige muzikale achtergrond voeren zes dansers intrigerende, mysterieuze bewegingen uit in een surreële zwart-witte wereld. Door het werk heen horen we Kylián What is the word van Samuel Beckett uitspreken, het laatste gedicht dat de Ierse auteur op zijn sterfbed schreef over het onvermogen woorden te vinden om jezelf uit te drukken.

Gods and Dogs

Gods and Dogs (2008) werd oorspronkelijk gecreëerd voor NDT 2 en markeerde de 75e choreografie die Jirí Kylián maakte. Dit mysterieuze werk visualiseert de dunne lijn tussen wat normaal en krankzinnig is. Of zoals Kylián het formuleert: "Geen positieve ontwikkelingen kunnen ooit worden bereikt zonder de hulp van een gezonde portie waanzin." Gods and Dogs wordt 'een onvoltooid werk' genoemd, verwijzend naar Kyliáns fascinatie voor de schoonheid van wat in het leven onvoltooid is gelaten. Het werk won in 2008 de Zwaan voor 'Meest Indrukwekkende Dansproductie'.

Bella Figura

Het idee achter Bella Figura (1995) is een parabel over de relativiteit van sensualiteit, schoonheid en esthetiek. In het Italiaans staat ‘Bella Figura' niet alleen voor ‘mooi figuur’, maar ook voor de veerkracht van mensen in een moeilijke situatie, of ‘jezelf groothouden’. Over dit werk zegt Kylián: "Ik heb me lange tijd afgevraagd: Wat is een performance, en wie zijn de performers? Wanneer begint of eindigt de voorstelling? (...) Waar ligt de grens tussen kunst en gekunsteldheid, tussen de waarheid en een leugen? Ik ben geïnteresseerd in deze wereld ‘er tussenin’, vlak voordat een voorstelling begint, wanneer de dansers veranderen van mensen naar performers. Het is een wereld waarin allerlei werkelijkheden op een onvoorspelbare en surreële manier samensmelten."

Om de muziek een extra dimensie te geven neemt Iris een speciaal door haar samengesteld ensemble van topmusici mee: strijkkwartet Aristos Quartet en Gijs Anders van Straalen op percussie. Dichtbij is een openhartig, intiem en betoverend programma waarin Iris haar publiek met haar bevlogen spel en inspirerende anekdotes meeneemt naar het mooiste dat muziek ons te bieden heeft.

Pianiste en componiste Iris Hond heeft een unieke positie in de muziekwereld. Ze is geliefd om haar inspirerende manier van vertellen, zowel met woorden als muziek. Ze slaat als geen ander een brug tussen de wereld van de klassieke muziek en het grote publiek met haar gepassioneerde spel. Tijdens haar laatste tour speelde Iris in de belangrijkste concertzalen van ons land de muziek van de beroemde Italiaanse componist Ludovico Einaudi. Het hoogtepunt van deze tour was een serie van tien concerten in de Grote Zaal van Het Koninklijk Concertgebouw.

Aynur is een van de meest prominente Koerdische vocalisten van onze tijd. Haar indrukwekkende stem en buitengewone muzikale vertelling vertegenwoordigen het Koerdische muziekerfgoed van haar culturele wortels als een wereldwijd genre. Haar unieke stem doordrenkt traditionele Koerdische volksmuziek met de hedendaagse gevoeligheid van westerse muziek. Ze is een van de bestsellers met haar albums onder de Koerdische folkalbums. Haar albums worden niet alleen geprezen in de Turkse media, maar ook in de internationale media.

Het succes van Aynur stelde haar in staat om samen te werken met een breed scala aan befaamde artiesten, waaronder de wereldberoemde cellist Yo-Yo Ma en het Silk Road Ensemble, Maestro Riccardo Muti, Kayhan Kalhor, Javier Limón, Kinan Azmeh, het Nederland Blazers Ensemble, de NDR Bigband en nog veel meer. Ze verschijnt in een van de meest opmerkelijke scènes van Fatih Akın's documentaire " Crossing the Bridge / The Sound of Istanbul " en maakt deel uit van Morgan Neville's documentaire "The Music of Strangers" over Yo-Yo Ma en het Silk Road Ensemble.

Hoe muziek werelden schildert, je meedraagt, ver weg in tijd en ruimte – dat laat dit zondagmiddagconcert wel zien. De variatie van verbeeldingskracht in muziek staat vandaag centraal. De zeldzame en originele Concertouverture van Jan van Gilse, die het grillige Hollandse weer oproept. De Oostenrijkse vergezichten die in het Vierde vioolconcert van Mozart opdoemen. En de machtige klanken van Modest Moesorgski’s Schilderijententoonstelling, een bouwwerk van een compositie. Bergen, wervelwinden en muzikale overdondering in Den Haag. De Duitse violist Tobias Feldmann laat zijn interpretatie op deze composities los, onder leiding van onze gepassioneerde chef-dirigent Anja Bihlmaier. De veelzijdige topsolist Feldmann staat bekend om zijn meeslepende lyriek, met een emotionele diepgang en charismatische aanwezigheid op het podium. Sluit je ogen en laat je verbeelding klinken.

Ahmad Shamlou, een van de grootste Iraanse dichters uit de 20e eeuw, schetst decennia later vanuit een heel andere cultuur en geschiedenis eenzelfde beeld.

Teloorgang en wedergeboorte
In deze voorstelling verkennen Amsterdam Sinfonietta en ISH Dance Collective het universele thema van teloorgang en wedergeboorte. Muziek van de Iraanse componist Farokhzad Layegh is de verbindende schakel tussen beide dichters, aangevuld met composities van Igor Stravinsky, Max Richter en Rik Ronner. De dans breekt bijna letterlijk de ruimte uit, met explosieve stukken choreografie dicht bij de grond en poëtische gedeeltes die lijken te zweven tegen de muren en het plafond. Een voorstelling waarin dansers en musici met uiteenlopende muziekstijlen en dansvormen elkaar uitdagen om de grenzen van hun eigen werkterrein te verleggen.

De Vijfde symfonie van Dvořák is niet zomaar iedere dag te horen. Sterker: het is nu bijna tachtig jaar geleden dat  het Residentie Orkest voor het laatst de pastorale klanten van het Boheemse landschap in Den Haag tot klinken bracht.

Ook klinkt Dvořáks Celloconcert – warmbloedig, groots, fascinerend. Liefde voor je omgeving, heimwee, verlangen naar de natuur. Dvořák verklankte zijn verbondenheid met de Bohemen op verschillende manieren. Inspiratie en variatie, dat zijn de themawoorden voor de avond. Het is dan ook de combinatie van de stukken die deze avond bijzonder maakt. Waar in de pastorale opening de vogels en jachthoorns doorklinken, laat het Celloconcert een door-en-door romantisch geluid horen. Solist Julian Steckel neemt hiervoor het podium.

De afsluiter van de avond verstilt: de Waldesruhe van de Slavische meester, een ingetogen droom die zacht sluimert. Dirigent Jonathan Bloxham Bloxham keert naar zijn fantastisch debuut twee jaar geleden terug bij het orkest. Hij vliegt na de levendige eerste twee stukken van vandaag terug in de verfijnde verstilling die de Waldesruhe typeert. Een zucht van ‘Wanderlust’ en ‘Fernweh’ om de avond mee af te sluiten.

Hoe was het om een Dolly Dot te zijn? Wat gebeurde er achter de schermen en hoe gingen ze met alle plotselinge bekendheid om? Waar de Dolly Dots ook terecht kwamen en wat ze ook deden, het was altijd een krankzinnig circus. Als groep waren ze een bezienswaardigheid en groeiden ze op in een glazen kooi. Gelukkig hadden ze elkaar en maakten ze er altijd het beste van. Als zusters. Een intieme avond met ouder wordende tieneridolen die met veel zelfspot terugkijken naar die bijzondere tijd met elkaar.

In het midden van de negentiende eeuw laait in Europa het nationaliteitsbesef op en krijgt men belangstelling voor de eigen geschiedenis, cultuur en folklore. Componisten als Smetana, Dvorák en Liszt putten allen inspiratie uit de volksmuziek. Liszt had grote interesse voor het Romani-vioolspel; zijn immens populaire en virtuoze 'Tweede Hongaarse Rapsodie' is door Péter Wolf prachtig bewerkt voor strijkorkest.

Ook de Suite van Janácek en de Serenade van Dvorák vinden hun oorsprong in de rapsodische vorm van onderliggende improvisatie, contrasterende stemmingen en op volksmelodieën gebaseerde thema’s. Maar Ciconia laat je ook de folkloristische wortels van de Slavische klassieke muziek horen met de spetterende 'Hary Janos Suite' van Kodály en cimbalom virtuoos Dani Luca.

Dit alles in de gezellige sferen van het Praagse Koffiehuis waar men als vanouds literatuur, muziek of de politiek van de dag bespreekt.