Tempus Fugit over het verstrijken van de tijd
Ballet Vlaanderen danst op een kaal podium dat letterlijk wordt opgefleurd door een regen van metalen bloemen. De bloemen blijven op hun steeltjes netjes in de vloer steken. De dansers wervelen er in kleurige kostuums tussendoor en verbeelden de voortdurende aantrekkings- en afstotingskracht tussen twee of meerdere mensen. Ze tonen hoe essentieel het ‘op elkaar steunen’ in het leven is.
Tempus fugit is Latijn voor ‘de tijd vliegt’ en dan in een melancholieke betekenis. De Zweedse choreograaf Johan Inger brengt een verhaal in beeld over de menselijke worsteling met de tijd, verdriet en rouw. Twee geliefden kunnen elkaar niet loslaten, de ene wil verder en de andere blikt nostalgisch terug naar wat geweest is. De vrouw wil een punt zetten achter de relatie en de man wil haar nog niet opgeven. Een voorstelling over verlies dus. De muziek van Bach geeft dit verhaal van afscheid nemen een extra dimensie en het thema is voor iedereen herkenbaar. Met veel gevoel voor inleving zetten de dansers deze prachtige choreografie neer, stijlvol belicht en minimalistisch geënsceneerd.
De invloed van zijn ‘artistieke vaders’ Mats Ek en Jiří Kylián is duidelijk te zien in deze vloeiende choreografie. En dat alles op de louterende en intieme muziek van Johann Sebastian Bach, live gespeeld door de uitmuntende concertpianiste Albina Skvirskaya.
FUTUR PROCHE: kicken op verkwikkende klavecimbelmuziek
Wie Frans gehad heeft op school zal zich Le Futur Proche herinneren. De nabije toekomende tijd (de trein staat op het punt te vertrekken). In de voorstelling FUTUR PROCHE schetst Jan Martens verschillende scenario’s voor die nakende toekomst: sombere, vrolijke en beklemmende.
Na twee eerdere succesproducties vindt Martens inspiratie in verrassend, hedendaags repertoire voor het eeuwenoude klavecimbel. Hoewel dat instrument een wat stoffig imago heeft, toont hij aan dat dit instrument vol subtiele klankschakeringen ongelooflijke mogelijkheden biedt voor een choreografie. Hij speelt graag met het razendsnel of sensueel traag monteren van eenvoudige, dagelijkse bewegingen en laat zich ook inspireren door parkwandelaars die flirten, huppelen of slenteren.
Jan Martens zet de Poolse klaveciniste Goska Isphording in het midden van een meterslange parkbank op het toneel. Zijn dansers druppelen één voor één binnen en chillen wat met elkaar, het is een kleurrijke, ontspannen groep jonge mensen. Wanneer de muziek start, wordt bijna elke noot omgezet in beweging, de dansers worden als het ware meegezogen in de muziek. De hele voorstelling drijft Isphording met haar razendsnelle vingers haar instrument tot het uiterste met machtige ritmische muziekgolven tot resultaat. Op dit ritmische feestje is er veel arm- en handbeweging te zien en er wordt zelfs in de maat gemarcheerd. De dansers tollen om hun as, maken freestyle moves en splitsen zich in twee groepen om in een lange ketting een wilde rondedans te doen, die rond de parkbank beweegt. Het slot van het stuk is letterlijk een zuiveringsritueel met water en voorspellende projectiebeelden. Uiteindelijk volgt vanuit een slow motion situatie weer een terugkeer naar een ritmische cadans tot het licht dooft.
De pers over Tempus Fugit / FUTUR PROCHE
Jan Martens fascineert en verontrust
- Le Monde
Een choreografische storm van ongekende nauwgezetheid en delicatesse
- Radio France
Het is een voorstelling die schippert tussen chaos en harmonie, tussen intiem en magalomaan, tussen klassiek en hedendaags....
- De Morgen
Eindelijk de grote terugkeer van de Vlamingen
- Libération
De dansvoorstelling FUTUR PROCHE was afgelopen zomer een hoogtepunt van het prestigieuze theaterfestival in Avignon. Virtuoos begeleid door klavecimbelspeelster Goska Isphording onderzoeken choreograaf Jan Martens en de dansers van Opera Ballet Vlaanderen thema’s als identiteit en samenwerking.
- Het Parool
Lees hier de recensie uit Het Parool
